Poznajcie Zosię, Jasia i Andrzejka. Nie ma się z czego śmiać. Są to pensjonariusze ośrodka dla niesłyszących dzieci numer 4 w Makowie Podhalańskim. Dzisiejszy dzień pozostanie na długo w ich pamięci. W zasadzie, jest to najważniejszy dzień jaki dla nich do tej pory nastał. Co takiego się zdarzyło? Śpieszę z wyjaśnieniami. Otóż Pani Hania, ich rehabilitantka starająca się o nagrodę innowacyjnego pedagoga roku postanowiła zastosować nowatorski sposób leczenia i zabrała dzieci do Warszawy. Feeria świateł (gdyż wjeżdżali do miasta nocą, czy późnym wieczorem) zdawała się nie mieć końca. Pędzące we wszystkich kierunkach auta, ogromne budynki (miały chyba z 50 pięter!), modni ludzie biegnący na spotkanie z przyjaciółmi (powiewając odzieżą). Ciepły powiew letniego miejskiego powietrza na twarzy, przywołujący wspomnienia z dawnych lat (no w przypadku dzieci to by było kiedy miały powiedzmy po 7), ostry zapach spalin z przejeżdżającego skutera… Tak… miasto niesie ze sobą tyle doznań. Brak tylko dźwięków. Jak już wspomniałem, dzieci nie słyszą.

Zacznijmy od tego, że strasznie mi się nie chce nic tu pisać, co z resztą wprawne oko internauty może zauważyć przy odrobinie skupienia. Świetnym pomysłem w takich przypadkach jest wklejanie filmików z jutuba. Robiłem tak już wiele razy i zawsze działało. Nie ma co pisać, więc się wklei to to, to tamto i jest super notatka. Tak też postąpię i dzisiaj. A więc uwaga, uwaga wklejam:

http://www.goldenline.pl/grupa/english-used-books

zdj

A tak lubiłem ten rower… Jechałem sobie do pracy ulicą, jezdnia była mokra. Prędkość około 30 kmh. Wtem samochód kombi skręcił w lewo wymuszając pierwszeństwo, a ja walnąłem w jego przód. Poleciałem na maskę, trzepnąłem w szybę i spadłem z drugiej strony, koło drzwi kierowcy. Szyba zupełnie rozbita, zderzak pęknięty, maska porysowana. Rower jeszcze gorzej, bo zmienił geometrię. Do wyrzucenia (link).